بی روی نکویت زنجیر مویت ای گل دلی دیوانه دارم
من در روز گاران
بی لعل یاران
خو با لب پیمانه دارم
عشق تو تا آتش زند بر دل من
کی به گلت حسرت شود حاصل من
داد دل آن دلبر به یار دگری
در طلبش باشد دل غافل من
داده بر باد فنا عشق تو ای گل
خاکستر من
باشد ای مه بخدا خاک ره او
تاج سر من
گله گون پیرهنت، جلوه بخش چمنت
نکن آزار دل گر تویی خریدار دل
بی گلزارم ای گلزارم
همچو شانه مگو
عیب کسان پشت سر
راه دور رنگی مپو
همچنان اینه
گویی اگر عیب کس
ای گل بگو رو به رو
جمشید